អាចម៍គោកំពុងត្រូវប៉ាន់ ខណៈកសិករខ្មែរជាង៩០% ងាកមកប្រើគ្រឿងយន្តជំនួសគោក្របី

សត្វគោនិងក្របីត្រូវបានពលរដ្ឋខ្មែរប្រើប្រាស់សម្រាប់ការភ្ជួរស្រែចម្ការ និងដឹកជញ្ជូនរបស់របរផ្សេងៗ ដើម្បីបម្រើការងារនៅក្នុងវិស័យកសិកម្មតាំងតែពីបុរាណកាលមក។

អាចម៍គោមានតម្លៃខ្ពស់ ខណៈដែលកសិករលែងចិញ្ចឹមនិងប្រើគោ មកប្រើគោយន្តសម្រាប់ការភ្ជួររាស់ធ្វើស្រែចម្ការ។ រូបភាព៖ សូរ ចាន់ណា

អត្ថប្រយោជន៍នៃសត្វពាហនៈទាំងពីរនេះ គឺបានជួយសម្រួលកម្លាំងពលកម្មរបស់កសិករខ្មែរយ៉ាងច្រើន ពោល គឺពួកវាជាអ្នកមានគុណយ៉ាងធំធេងសម្រាប់ពលរដ្ឋខ្មែរ ខណៈស្បៀងអាហារដែលបានផ្គត់ផ្គង់ក្នុងស្រុក និងធ្វើការនាំចេញនាពេលកន្លងមក រួមមាន៖ ស្រូវ ពោត ដំឡូង បន្លែផ្លែឈើ និងផលដំណាំជាច្រើនទៀត សុទ្ធសឹងមានចំណែកកម្លាំងពលកម្មយ៉ាងសម្បើមរបស់គោក្របី។

ប៉ុន្តែ នៅពេលបច្ចុប្បន្ន ពលរដ្ឋខ្មែរ ៩១,១៧ភាគរយបានបោះបង់ការធ្វើស្រែចម្ការដោយប្រើកម្លាំងសត្វគោក្របី ជំនួសមកវិញដោយប្រើគ្រឿងយន្ត ដែលធ្វើឲ្យទិន្នផលកសិកម្មមានការកើនឡើង។ នេះបើតាមរបាយការណ៍របស់ក្រសួងកសិកម្ម រុក្ខាប្រមាញ់ និងនេសាទ ដែលបានផ្សព្វផ្សាយនាពេលកន្លងមក។

សារព័ត៌មាន ខេមបូណូមីស សូមនាំអ្នកអានទៅជួបកសិករ ដែលបានបោះបង់គោក្របីក្នុងការធ្វើស្រែចម្ការ ស្ថិតនៅឃុំត្បែងខ្ពស់ ស្រុកសាមគ្គីមានជ័យ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ភាគខាងជើងរាជធានីភ្នំពេញ ចម្ងាយ៥០គីឡូម៉ែត្រ។

អ្នកស្រី ឃុត ចំរើន អាយុ ៤៥ឆ្នាំ ជាកសិករម្នាក់ដែលងាកមកប្រើគោយន្តសម្រាប់ធ្វើស្រែចម្ការ បានរៀបរាប់ថា មូលហេតុដែលក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួនបោះបង់សត្វគោក្នុងវិស័យកសិកម្ម ព្រោះ ការភ្ជួរស្រែដោយគោយន្តមានភាពងាយស្រួល និងលឿនរហ័ស ដែលចំណេញពេលវេលា និងសម្រួលដល់កម្លាំងពលកម្មបានយ៉ាងច្រើន។

ភ្នែកសំឡឹងមើលគោយន្តនៅក្រោមផ្ទះ អ្នកស្រី ឃុត ចំរើន ដែលមានរាងស្គមបន្តិចផង បានបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ភ្ជួរគោយន្តវាធូរកម្លាំង អត់ហត់នឿយ ព្រោះភ្ជួរហើយមិនបាច់ទៅឃ្វាលវា ឬ រកស្មៅឲ្យ វាស៊ីនោះទេ។ ប្រសិនបើយើងភ្ជួរគោយន្ត យើងប្រើពេល១ថ្ងៃ តែបើភ្ជួរស្រែប្រើគោ គឺ៣ថ្ងៃឯណោះ»។

កសិករជាង ៩០% បោះបង់ការភ្ជួររាស់ស្រែចម្ការដោយគោក្របី ជំនួសមកវិញដោយការប្រើគ្រឿងយន្ត។

សម្រាប់អ្នកស្រីដែលមានកូន៤នាក់ក្នុងបន្ទុករូបនេះ គោយន្តពិតជាមានសារសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះក្រៅពីធ្វើស្រែរបស់ខ្លួនឯង អ្នកស្រីបានយកគោយន្តនេះទៅស៊ីឈ្នួលភ្ជួរស្រែចម្ការឲ្យអ្នកដទៃទៀត និងស៊ីឈ្នួលដឹកអ្នកភូមិទៅកម្មវិធីបុណ្យផ្សេងៗ ដើម្បីរកចំណូលបន្ថែមផងដែរ។

ដូចគ្នាដែរ លោក នេត ណុំ កសិករនៅឃុំត្បែងខ្ពស់ បានឲ្យដឹងថា ការបោះបង់សត្វគោនេះ ពីព្រោះកូនទាំង៣របស់លោកសុទ្ធតែជាប់រវល់រៀនសូត្រ គ្មានពេលសម្រាប់ឃ្វាលពួកវា។ បើតាមលោក នេត ណុំ នៅភូមិនេះ ពលរដ្ឋភាគច្រើនបានងាកមកប្រើគោយន្ត។

បុរសមាឌធំវ័យ៤៦ឆ្នាំ បញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «នៅភូមិនេះ គេភ្ជួរប្រវាស់ដៃគ្នា បើមិនប្រើគោយន្ត គេមិនប្រវាស់ដៃជាមួយទេ ព្រោះ ប្រើគោភ្ជួរ វាយឺតណាស់ មិនទាន់អ្នកស្ទូងដែលមានចំនួនច្រើននោះទេ»។

ផ្ទុយទៅវិញ លោក តែម ទិន កសិករម្នាក់ដែលនៅរក្សាការធ្វើស្រែដោយប្រើកម្លាំងសត្វគោ បានបញ្ជាក់ថា ថ្វីដ្បិតការប្រើគោយឺតពិតមែន ប៉ុន្តែ គោបានផ្តល់លាមក ដែលជាជីធម្មជាតិដ៏ល្អសម្រាប់ដាក់ស្រែចម្ការ។

លោកបន្តថា ការប្រឈមខ្លាំងចំពោះគ្រួសារដែលចិញ្ចឹមគោ គឺខ្វះកន្លែងឃ្វាល ពីព្រោះកន្លងមក នៅតំបន់នេះសម្បូរព្រៃនិងវាលស្មៅ ប៉ុន្តែ ១០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ តំបន់ព្រៃរបស់រដ្ឋបានប្រែក្លាយជាចម្ការរបស់បុគ្គលឯកជនអស់ទៅហើយ។ កង្វះអ្នកឃ្វាលគោ និងការពិបាករកស្មៅឲ្យសត្វគោ ជំរុញឲ្យមេគ្រួសារវ័យ៥១ឆ្នាំរូបនេះ ក៏ចង់ងាកមកប្រើគោយន្តដូចអ្នកភូមិដទៃទៀតដែរ។

ការប្រើគ្រឿងយន្តបង្កភាពងាយស្រួល ប៉ុន្តែ ក៏បង្កនូវការខ្វះខាតជីអាចម៍គោដាក់ស្រែដំណាំផងដែរ ព្រោះកសិករឈប់ចិញ្ចឹមគោ។

លោកបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា៖«ខ្ញុំក៏ចង់ប្តូរមកប្រើគោយន្តដែរ តែជើងខ្ញុំពិការ ពិបាកភ្ជួរគោយន្តដូចគេ គឺបានត្រឹមតែប្រើគោភ្ជួរខ្លះ និងជួលគោយន្តគេឲ្យភ្ជួរខ្លះ។ ម្យ៉ាង ខ្ញុំមិនទាន់មានលទ្ធភាពទិញវាផង»។

អាចម៍គោដែលជាជីធម្មជាតិដ៏ល្អ កំពុងត្រូវប៉ាន់ក្នុងទីផ្សារកសិកម្មនៅកម្ពុជា

និន្នាការនៃការផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ធ្វើស្រែចម្ការរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរពីការប្រើសត្វពាហនៈមកប្រើគ្រឿងយន្ត បានជួយសម្រួលកម្លាំងពលកម្មយ៉ាងច្រើនសម្រាប់កសិករខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងភាពងាយស្រួល មានកសិករជាច្រើន កំពុងខ្វះជីធម្មជាតិដាក់ដំណាំរបស់ខ្លួន ព្រោះវត្តមានគោក្របីកាន់តែថយចុះ។

លោក សូ ផាត អ្នកធ្វើចម្ការនៅឃុំត្បែងខ្ពស់ បានរអ៊ូរទាំចំពោះកង្វះខាតជីអាចម៍គោ នៅពេលពលរដ្ឋស្ទើរគ្រប់ខ្នងផ្ទះងាកមកប្រើគោយន្ត។

លោក សូ ផាត ដែលជាកសិករដាំឪឡឹក សណ្តែកដី និងដំណាំជាច្រើនទៀត បានបញ្ជាក់ថា៖ «ពូទិញអាចម៍គោមួយរទេះតម្លៃ ១៥០០០រៀល និងមួយគោយន្តតម្លៃ ២៥០០០រៀល។ តែឥឡូវ ពិបាកទិញណាស់ ព្រោះ គេទុកដាក់ស្រែគេដែរ។ បើទិញខែប្រាំង គេសល់អាចម៍គោច្រើន គេលក់ឲ្យ ប៉ុន្តែ ភាគច្រើន គេមិនចង់លក់ឲ្យយើងទេ»។

កសិករត្អូញត្អែរថា កង្វះទីវាលស្មៅសម្រាប់ឃ្វាលគោក្របី និងកង្វះមនុស្សមើលថែទាំគោក្របី ក៏ជាហេតុមួយនាំឲ្យពួកគេងាកទៅប្រើគោយន្តដែរ។

មិនមែនមានតែកសិករនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំងនោះទេ ដែលត្រូវការជីលាមកគោនោះ ខេមបូណូមីស សូមនាំអានទៅតំបន់ដាំបន្លែដ៏ធំមួយស្ថិតនៅឃុំស្វាយប្រទាល ស្រុកអង្គស្នួល ខេត្តកណ្តាល ចម្ងាយប្រហែល ៤០គីឡូម៉ែត្រ ពីរាជធានីភ្នំពេញ ដែលជាកន្លែងផ្គត់ផ្គង់បន្លែដ៏ធំមួយសម្រាប់ផ្សារដើម គ និងផ្សារនាគមាស។

លោកយាយ ជា ហឿន អាយុ ៦៧ឆ្នាំ ជាកសិករដាំបន្លែជាងកន្លះសតវត្សរ៍ទៅហើយ បានអះអាងថា លោកយាយបានចំណាយលុយទិញជីអាចម៍គោអស់១០០ដុល្លាររៀងរាល់ខែ ដើម្បីដាក់ដំណាំរបស់គាត់។ លោកយាយបញ្ជាក់បែបនេះថា៖ «បន្លែនឹងមិនល្អទេ បើអត់ជីអាចម៍គោដាក់ ប៉ុន្តែ បើមានអាចម៍គោដាក់ គឺវាល្អ នឹងបានផលច្រើន។ ពេលខ្លះអត់លុយទិញអាចម៍គោដាក់ទេ ព្រោះដាក់អាចម៍គោម្តង ១០០ដុល្លារ មួយកូនរ៉ឺម៉កតិចៗហ្នឹង មានតម្លៃ៤ម៉ឺនរៀល។ យើងរង់ចាំគេដឹកមកលក់ដល់កន្លែង ពេលខ្លះទិញមិនទាន់គេទេ ព្រោះអាចម៍គោឥឡូវថ្លៃមែន»។

ទាក់ទងនឹងទីផ្សារអាចម៍គោនេះដែរ លោក សម វិទូ ប្រធានអង្គការ សេដាក បានអត្ថាធិប្បាយថា ជាទូទៅ សមាជិកសេដាកមួយគ្រួសារ ប្រើអាចម៍គោចន្លោះពី ៤ ទៅ ៥តោន ក្នុងការដាំដុះមួយលើក ខណៈ អាចម៍គោ ១បាវ មានតម្លៃ ៥ម៉ឺនរៀល។

លោកបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «អាចម៍គោសម្បូរជាតិអាសូត ដែលធ្វើឲ្យស្លឹករុក្ខជាតិមានពណ៌បៃតង។ ការប្រើប្រាស់អាចម៍គោដែលមានប្រសិទ្ធភាព គឺត្រូវលាយវាជាមួយដីដំបូក និងស្លឹកឈើ…ដើម្បីបំបែកវា។ សូមកុំដាក់អាចម៍គោដែលមិនទាន់បំបែក ព្រោះអាចធ្វើឲ្យដំណាំមិនសូវល្អ»។

លោកបន្តថា បច្ចុប្បន្ន អង្គការ សេដាក បានជំរុញកសិករឲ្យមានឡជីវឧស្ម័ន ដោយឡជីវឧស្ម័នទំហំ៦ម៉ែត្រគូប តម្រូវឲ្យកសិករចិញ្ចឹមគោពី ២ ទៅ ៣ក្បាល។ លោកបន្ថែមថា អាចម៍គោចេញពីឡជីវឧស្ម័ន គឺជាជីធម្មជាតិអាចជួយដំណាំឲ្យលូតលាស់បានល្អ។

បើតាមអ្នកជំនាញកសិកម្មរូបនេះ ការផលិតជីធម្មជាតិតម្រូវឲ្យកសិករមានអាចម៍គោច្រើនបំផុត។ ក្រៅពីអាចម៍គោ គេក៏ដាក់ទឹកនោម ស្ករត្នោតរាវ និងផ្លែឈើប្រភេទផ្អែមៗ ដើម្បីផលិតជាជីធម្មជាតិ។

លោក សម វិទូ បន្តថា កន្ទក់និងអង្កាមក៏ជាជីដ៏ល្អ និងជារបស់ងាយរកបាន ព្រមទាំងមានតម្លៃថោក ដែលគេអាចយកមកធ្វើជីកំប៉ុស្ត ដែលធ្វើឲ្យដីធូរ និងមានជីជាតិល្អ។ លោកសង្កត់ធ្ងន់ថា សូមកសិករកុំបាញ់ថ្នាំសម្លាប់ស្មៅ ព្រោះស្មៅក៏បង្កើតជាជីធម្មជាតិបាន ដោយគ្រាន់តែភ្ជួរលប់ឲ្យវារលួយប៉ុណ្ណោះ។

កង្វះអាចម៍គោក្នុងការដាំដុះនេះហើយ ទើបជំរុញឲ្យអ្នកស្រី ឃុត ចំរើន ចិញ្ចឹមគោមេចំនួន៣ក្បាល ដើម្បីយកលាមកវាដាក់ស្រែ ខណៈ លោក នេត ណុំ ក្រៅពីយកអាចម៍គោដាក់ស្រែដែលមានទំហំ ២ហិកតា បច្ចុប្បន្ន លោកចិញ្ចឹមគោមេជាច្រើនក្បាល សម្រាប់យកអាចម៍វាដាក់ឡជីវឧស្ម័ន ដែលបម្រើដល់ការចំអិនម្ហូបអាហារផងដែរ៕